De Long Island Sound is een mooi beschut stuk vaarwater en een echt zeilers mekka. Het kan er wel flink stromen (eb- en vloedstroming), en dan is bij harde wind een goede tochtplanning noodzakelijk. Wij hebben alleen maar heel weinig wind en dan maakt het allemaal minder uit. Aan de zuidkant ligt Long Island, dat hoort nog bij de staat New York. Een eiland met wat dorpen en stadjes en heel veel grote mooie huizen met grote tuinen en kortgeknipte gazons aan het water. Het is nog duidelijk laagseizoen (het zeilseizoen start hier officieel op 31 mei, Memorial Day), en er zijn weinig andere boten op pad. De havens zijn duur ($3,00 per voet) en zelfs voor mooringboeien durven ze $1,50 of $2,00 per voet te vragen. Wij zijn 40 voet, dus reken maar uit. Voor de context: 3x zo duur als dure havens in Nederland! We proberen dan ook zoveel mogelijk te ankeren tussen de vele mooringboeien in. Dan liggen we gewoon gratis, dus zo’n keuze is snel gemaakt. Maar het is dan niet altijd makkelijk om op een fatsoenlijke plek met je bijboot naar de kant te kunnen. Aan de noordkant ligt de staat Connecticut, met een ondiepe kustlijn met veel rotsen en strandjes. Dat ziet er Noors uit en het oogt wat vriendelijker en uitnodigender dan de zuidkant.

Ondanks het mooie vaargebied ligt onze focus minder op het uitgebreid verkennen van dit gebied, maar meer op rust nemen en een goede voorbereiding van de oversteek naar de Azoren. Rust nemen we door voor anker te liggen en lekker op de boot te blijven, boeken te lezen en gezellig spelletjes te doen met elkaar. Toine leest de boeken van Harry Potter in het engels en dat geeft leuke discussies met de meiden (die 1 t/m 7 al in het nederlands hebben gelezen). Vooral HP 5 is in het engels heel anders, met veel meer puberdingen en dat willen de meiden heel graag horen. Ik ben nog steeds bezig met het boek ‘Chesapeake’ van James Michener, een pul van 1000 pagina’s die in een romanvorm over de geschiedenis van de Chesapeake gaat (tussen 1500 en nu in) waarbij drie verschillende familie’s gevolgd worden. Het leuke van dit boek is dat het de geschiedenis veel breder beschrijft dan alleen die van de Chesapeake. Alle andere plaatsen die we dit jaar hebben aangedaan worden er ook bij gehaald (zoals Engeland, Frankrijk, Portugal, Afrika, Carieb, Cuba) en het vervoer is alleen per zeilboot (zowel in de Chesapeake, als over zee). Thema’s als verdrijving van Indianen, de koloniale tijd met Engeland als heerser, piraterij vanuit de Carieb, onafhankelijkheidsoorlog tussen nieuwe VS staten en Engeland, slavenhandel, florerende plantages en de afschaffing van de slavernij komen allemaal aan de orde. En omdat het beschreven is vanuit de ogen van die drie families is het heel makkelijk om je in te leven en is het geen droge opsomming van geschiedenis. Soms moeilijk engels, even doorbijten, maar erg leuk om te lezen.

De voorbereiding van de oversteek bestaat uit flink wat schoolwerk af maken, de boot opruimen (vooral in alle kasten en luiken) en zaken die we voorlopig niet nodig hebben goed en ver weg stoppen. Als Toine bij een onderwater inspectie van de boot ontdekt dat de anode van de schroef ‘op’ is, besluiten we dat we de Brandaan nog een dagje de kant op willen hebben voor het vervangen van die anode en het verven van het onderwaterschip. Het kost Toine heel wat bellen naar jachthavens (gelukkig hebben we een goed boek met alle jachthavens in deze omgeving) om een haven te vinden die tijd en plaats hebben. Uiteindelijk vinden we een haven in Mystic, Connecticut. En dat is daarmee ook onze laatste stop voor de ‘Atlantic crossing’.

Terug naar het begin van de week … het vertrek vanuit NY is een prachtige tocht over de East River helemaal om het eiland Manhattan heen. Met een prachtig uitzicht over alle hoge gebouwen en de acht grote bruggen waar we onderdoor gaan. En we varen er vrijwel helemaal alleen … beetje onwerkelijk! Het vertrek hebben we goed getimed, daardoor hebben we bijna de hele weg stroming mee. Hells Gate ziet er vriendelijk uit, maar het stroomt er behoorlijk en die stroming moet je niet tegen hebben. Helaas is het een beetje bewolkt en wat regenachtig; dat is vooral jammer voor de foto’s ;-). En dan zijn we opeens in de Long Island Sound …. midden in de natuur en weg uit de drukte van de grote stad. Wat een rust opeens om ons heen. Ook wel weer heerlijk!

We stoppen in Oyster Bay op Long Island aan de zuidkant van de Sound en daar blijven we twee nachten liggen. Een mooie grote beschutte ankerbaai waar veel oester- en ‘clams’ (een soort grote schelpen) worden gevangen. De vissersbootjes varen om ons heen en schrapen met een soort kooi deze beestjes van de bodem. De oesters smaken prima, zo hebben we tijdens een lekkere lunch op de kant ervaren.

Woensdag 26 mei gaan we door naar Port Jefferson, zo’n 25 mijl verderop, ook aan de zuidkant, waar we ook twee nachten blijven. Het is een lekker zeiltochtje in klaverstand met een klein zuchtje wind. We gaan niet hard, maar we komen er wel en het is wel weer eens lekker om te zeilen. We hebben langs de hele oostkust van Amerika erg veel op de motor moeten varen bij gebrek aan wind. Ach, gelukkig is de diesel niet duur en dat zeilen komt straks wel weer bij de oversteek. Port Jefferson is een mooie ruime baai, met aan de ene kant prachtige kastelen van huizen aan het water en … aan de andere kant een een mooie elektriciteitsfabriek. We willen even naar de kant wat boodschappen doen en daar worden we tot drie keer toe heel onvriendelijk ontvangen omdat we nergens ons bijbootje neer mogen leggen als we niet aan een mooringboei liggen. Maar we laten ons natuurlijk niet tegenhouden en laten onze dinky gewoon liggen en gaan lekker even naar de bakker (die gelukkig wel heerlijk Frans stokbrood heeft). Als je dit vergelijkt met de hartelijkheid in alle (!) vorige staten van de USA zie je hier ook echt twee verschillende culturen. Maar goed, dat kennen we in Nederland ook.

Vrijdag gaan we weer door naar Connecticut aan de overkant van de Sound. We ankeren in de buurt van Timble Island in een omgeving met allemaal rotsen om ons heen. Een mooi gezicht, maar een wat onbeschutte ankerplaats. Het weer is rustig, alleen heb je dan wat tij-effecten; als het beetje wind tegen het uitgaande tij waait krijg je wat golven en dat klotst tegen de romp. We hebben gelukkig een flinke zware boot dus dan is het binnen nog wel uit te houden. Het ligt dan wel wat onrustiger en we zetten voor de zekerheid het dieptealarm aan. Dit alarm waarschuwt als de boot in ondieper water terecht komt, ofwel, je anker ligt dan dus niet goed vast. En ja hoor, ’s ochtends vroeg worden we gewekt door het alarm! We schrikken ons rot en Toine springt zo snel z’n bed uit dat hij struikelt en valt en de spier van zijn rechterbovenbeen flink bezeert. Eenmaal (hinkend) boven bij het stuurwiel blijkt dat we (gelukkig) nog steeds op de zelfde plek liggen en springt de meter van 1,7 naar 2.0 meter naar 3.0 meter. Waarschijnlijk is er iets ‘groots’ onder de dieptemeter doorgezwommen… Zoals Marinthe zei; we hadden een vislijn uit moeten hangen!!!
Nu we toch wakker zijn halen we het anker op en gaan we op pad naar Mystic. We duiken daar twee dagen een jachthaven in om ons goed voor te bereiden op het verven van de boot en we gaan Connecticut en Newport R.I. per auto nog even verkennen! De auto hebben we toch nodig om antifouling (verg) en een anode te kopen. Wat een mooie omgeving is het hier. Heel heuvelachtig met veel bossen en een prachtige kustlijn met mooie beschutte baaien. Omdat het een lang weekend is vanwege Memorial Day zijn er veel Amerikanen op pad, zowel op het water met allerlei verschillende boten als met de auto op het land. Newport R.I. is mooi, maar erg druk. Dus we zijn blij dat we in het minder grootschalige Mystic liggen. In de jachthaven is er een gezellige bedrijvigheid van mensen die hun boten vaarklaar maken voor het seizoen. Erg leuk om hier de laatste dagen aan deze kant van de oceaan door te brengen.

Morgen maken we de was af en doen we de laatste boodschappen. Dinsdag gaan we vroeg (7.30 uur) de kant op en dan hopen we na een dag hard werken ’s avonds weer in het water te liggen. Zodat we woensdag 2 juni kunnen gaan vertrekken voor de oversteek. We volgen al een tijdje het weer om de patronen erin te ontdekken. En het ziet er goed uit voor de komende week. De Barbarossa (Bahama’s) en de Valentijn (BVI’s) zijn inmiddels ook vertrokken richting de Azoren en Bermuda. Leuk dat we elkaar over een week of 2-3 weer gaan zien na alle verschillende avonturen die we gehad hebben! Ook de WK voetbal informatie is gedownload dus tijdens de oversteek kunnen we ons goed gaan inlezen om op de Azoren er helemaal klaar voor te zijn!!