Spitsbergen (4) – in het verlaten en koude noorden; dat voelt als (en is?) het einde van de wereld 🗻🦭🐋🐾🌐

We varen de afgelopen week langs en in de fjorden van de verlaten noordkust van Spitsbergen. Het is er koud, maar een paar graden boven nul (en weer zo’n 5 graden kouder dan in het midden en zuiden van Spitsbergen) ❄️❄️. Het voelt als het ‘einde van de wereld’, met ten noorden van ons alleen de Noordpool en het ondoordringbare pakijs dat al op 81,5° noorderbreedte begint. Maar wat een mooie en ruige omgeving 🤗👌. Hier zien we ook voor het eerst ijsberen 😊🐾🐻‍❄️.

De eerste dag van deze week is een dag van drie bijzondere mijlpalen 🤗👌👍💪. Nadat we in de vorige blog al noemden dat we de 80e noorderbreedte graad hebben bereikt varen we op de motor verder langs de noordkust naar de Woodfjord. De zee is heerlijk rustig en vlak en het zicht is goed. Bij de ingang van het fjord ziet Toine met de verrekijker opeens iets wits bewegen op de kant. We varen verder naar de kust toe en zien duidelijk drie ijsberen, yessss!!!! De ene ligt te rusten, de andere loopt wat rond en de derde is bezig met het verorberen van een net dode walrus. Wat fantastisch om deze beesten die zo thuishoren in deze natuur (met een verrekijker goed) te kunnen bekijken op een veilige afstand vanaf de eigen boot 🐻‍❄️🐾 🤗👍.

We varen door naar de mooie beschutte baai Mushamna, onze meest noordoostelijke ankerbaai in Spitsbergen. De invaart is heel smal (zie eerste twee foto’s links hieronder), dat is nog even spannend, maar tot dichtbij de kant is het diep genoeg. We liggen er weer helemaal alleen. Drie mooie mijlpalen op één dag: 80° noorderbreedte, drie ijsberen en het meest noordoostelijke punt in Spitsbergen bereikt 🥂🗻❄️. Dat voelt heel goed!

We blijven een dagje liggen in deze rustige baai met alleen vogels om ons heen. In de ochtend rommelen we wat aan op de boot (het regent toch). We hebben flink wat motoruren gemaakt dus Toine geeft de motor een grote onderhoudsbeurt. In de middag gaan we als het droog is de kant op om onze benen te strekken na twee dagen boot. Opnieuw verleggen we onze grenzen met een wandeling van 1,5 uur heen en terug naar een hutje (foto hierboven rechts) dat eerst een jagershut was en nu van de Sysselmesteren (overheidsinstantie van Spitsbergen) is. We hebben goed zicht tot ver om ons heen en zien gelukkig geen ijsberen (die hier volgens de cruising guide wel vaak zitten). Wel wat irritante vogels die ons op het hoofd willen pikken als je te dichtbij hun domein komt (waar vooral ik het niet zo op heb 😅). Dit is overigens de baai waar het verhaal van Christiane Ritter (een vrouw in de poolnacht) zich afspeelt. Heel toepasselijk om op deze plek het boek uit te lezen dat ik als passend cadeau heb gekregen 😊.

In de nacht merken we al dat de zon gaat schijnen en dat doet ‘ie de hele volgende dag ☀️👌🗻❄️👌. Het perfecte weer om de Liefdefjord (een zijarm van de Woolfjord) in te varen en de Monacobreen gletsjer te gaan verkennen. Dat is de grootste, maar ook snel afkalvende, gletsjer van Spitsbergen en een populaire plek voor kleine cruiseschepen. Gelukkig zijn wij er vandaag helemaal alleen 🤗☺️. Wat een ontzettend bijzondere ervaring om tussen de ijsblokken door te varen richting de gletsjer. We maken volop foto’s en filmpjes. Zo met de zon erbij hebben we onze dikke pakken een dagje niet nodig 😃.

We laten de boot drijven tussen het ijs en genieten van een lunch in de stilte van deze prachtige natuur. Met alleen de geluiden van het bruisen van de smeltende ijsblokken en de knallen van afbrekend gletsjerijs om ons heen. Ook dit voelt als ‘het einde van de wereld’ 😊🤗. Vlakbij de gletsjer is een mooie beschutte ankerbaai (Hornsbækpollen) met hoge kliffen waar veel vogels luid kwetterend rondvliegen. In deze baai met z’n smalle ingang komt het gletsjerijs niet binnen (zie rechtse foto hierboven). We sluiten deze mooie dag af met een heerlijk diner met eendenborst op de Kamado Joe, gebakken aardappels en sla. Dit is ons meest verre punt; vanaf nu gaan we voor het eerst sinds ons vertrek uit Nederland ‘terug’ (naar het zuiden) varen.

We blijven een dagje liggen want er staat teveel tegenwind om al aan de ‘terugweg’ te beginnen. Vandaag zijn we zeker niet alleen in het fjord en dat is ook wel weer eens leuk. Er varen twee kleine cruiseschepen rond die met zodiak’s toeristen langs de gletsjer varen en op het land zetten om te wandelen en de beroemde ‘Texas Bar’ te bezoeken. De Texas Bar is een historische hut in 1927 gebouwd door Noorse pelsjagers. Het was eerst een jachthut, maar tegenwoordig vooral een stopplek voor toeristen. De hut heeft de naam gekregen doordat bezoekers flessen sterke drank achterlieten. Er ontstond de ongeschreven regel dat je altijd iets achterlaat als je iets meeneemt. Net zoals de jagers vroeger de hutjes met hout en wat te eten gebruiksklaar achter lieten voor de volgende jager.

In de ochtend krijgen we voor het eerst bezoek van drie medewerkers van Sysselmesteren. Ze komen aan boord en blijven zo’n 45 min kletsen om te horen wat onze plannen zijn en wat we al gedaan hebben. Ook willen ze al onze papieren, ons paspoort en het wapen zien. Gelukkig hebben we alles op orde👌☺️. Ze zijn heel vriendelijk en het is een leuk gesprek.

Als aan het eind van de middag de tweede cruiseboot bijna weg is gaan wij het land op. We wandelen een stuk en maken een praatje met twee gidsen en de expeditieleider. Die vertellen dat er vier toeristen uit een zodiak in het water waren gevallen onderweg van het grote schip naar het strand, waarvan één met een hele grote camera 🤔. ‘Die toeristen luisteren ook niet en gaan toch staan in de boot’. We bezoeken de Texas Bar als iedereen weer weg is. Wij laten er een klein flesje Schrobbelèr (Tilburgs kruidenlikeur) achter, met ‘SeaQuest’ en de datum erop, en Toine neemt een glaasje Jagermeister 🤭😎. Eenmaal terug op de boot gaan we snel naar binnen want het is koud en het begint steeds harder te waaien. Gelukkig liggen we goed beschut zonder deining maar wel met harde windvlagen van valwinden door de hoge bergen om ons heen.

In de nacht zijn alle schepen weer uit het fjord vertrokken. Ondanks de hardere wind slapen we goed. Ook vandaag staat er nog teveel tegenwind om langs de noordkust terug te varen. Wel schuiven we een stukje op, naar een ankerbaai in de buurt van de uitgang van het fjord. Dat scheelt morgen weer 2 uur varen. Onderweg zien we een grote walvis vlakbij de boot even boven komen. Wat een mooi dier 🐋👌. We laten het anker vallen in Krokvika, een grote baai met laag land om ons heen. Dit deel van de fjord ingang is voor de verandering vlak en heet ‘Rendiervlakte’. Iets verderop zagen we drie dagen geleden de ijsberen. Maar het is koud en mistig dus we gaan snel naar binnen en zien buiten helemaal niets.

We voelen ons alleen en aan het eind van de wereld als we in de avond weer als enige boot in dit grote fjord liggen. Dat wordt versterkt als die avond Starlink er een paar uur uit ligt. Dat hebben we tot nu toe nog niet gehad en we hebben op deze reis geen back-up😅. Gelukkig blijkt het een wereldwijde storing te zijn en ligt het niet aan ons. Een paar uur later doet ‘ie het weer ☺️. Maar het zet ons toch wel aan het denken. Voor langere tochten op zee of in meer afgelegen gebieden hebben we de Iridium Go (langzame sateliet verbinding voor korte tekstberichten en weerfiles) als back-up. Gezien de korte afstanden en de nabijheid van andere schepen hebben we ervoor gekozen om dat hier nog niet te doen. Echter als Starlink uitvalt en je ligt in het meest verre gebied van Spitsbergen dan voelt het toch wel een beetje beter om een back-up te hebben 😃.

De volgende dag varen we met weinig wind uit het noorden langs de noordkust terug. Het is bitter koud nu de wind vanuit de Noordpool komt. De zee is ons net als op de heenweg goed en vriendelijk gezind met weinig deining. Na 6 uur varen komen we in de Raudfjord bij de ankerbaai Hamiltonbukta aan. Een prachtige baai waar vier gletsjers in uitkomen 👌❄️.

Bij het invaren van de baai worden we via de marifoon opgeroepen door de Duitse zeilboot Blob (die daar al ligt), om te vertellen dat ze vanmiddag een ijsbeer hebben gezien op het eilandje bij de ingang. Nadat het anker goed ligt varen we met de bijboot naar hen toe. Aan boord van het kleine 33 ft bootje zijn Paul en Hendrik, twee master studenten van 25 jaar. We nodigen ze bij ons uit als we horen dat hun internetverbinding (Garmin Inreach) net kapot is gegaan, want ze willen graag weerberichten ophalen. We varen eerst nog met de bijboot rond het eilandje en dan zien we opeens de ijsbeer bovenop de heuvel liggen en naar ons opkijken. Wat een mooi en bijzonder gezicht 😊.

Al snel komen de mannen met een pan vers gemaakte popcorn naar ons toe. Het wordt een hele spontane en gezellige avond met leuke gesprekken tijdens eerst de borrel, dan wat bij elkaar gesprokkeld eten en tot besluit (voor de mannen) een glas whiskey 🥃🧊. Zij varen hier 4 weken met z’n tweeën rond, gebruiken zo min mogelijk diesel, hebben daarom geen kachel aan en geen douche aan boord. En dat in deze kou, respect 💪👌. Dat is een groot verschil met het comfort bij ons ☺️☺️. Toen ze bij ons aan boord stapten moesten ze eerst een paar lagen dikke truien uitdoen 🤭. Als ze om 0.00 uur terug gaan naar hun eigen boot zien we de ijsbeer op het eiland lopen en even later in het water zwemmen, vechtend met een zeehond?? en spelend met grote kelpbladen. Wat is dat beest behendig in het water. Wij kijken (met de verrekijker) tot 1.00 uur en gaan dan slapen. De jongens kijken tot 2 uur, horen we de volgende dag, en zien de ijsbeer wegzwemmen, op een ijsschots zitten en doorzwemmen richting de gletsjers, ver van ons vandaan.
We slapen uit en kijken de F1 sprint (fijn voor Toine dat Starlink het doet 😎). Daarna varen we met de bijboot in de baai rond langs drie van de vier gletsjers. Wat mij betreft niet al te lang want ik vind dat best spannend in deze kou in het kleine bootje (wat als de motor uitvalt met een ijsbeer in de buurt en er breken regelmatig stukken gletsjer af en dan moet je er niet te dichtbij zijn met je kleine bootje), maar Toine zet door en dat is maar goed ook want het is er heel mooi!!!

In de middag varen we in de kou en mist langs het laatste stukje van de noordkust de hoek om naar Virgohamna (bij de eilanden Amsterdamøya en Danskøya). Weer iets minder ‘het einde van de wereld’; hier doet ook de Navionicskaart op de plotter het weer met het juiste detailniveau 😊. Deze eilanden (met veel Nederlandse historie uit de tijd van de walvisvangst in de 17e eeuw) hebben we op de heenweg overgeslagen en gaan we de komende dagen verkennen. We hebben per slot van rekening nog alle tijd. Alhoewel het met dit koude en mistige weer af en toe ook wel trekt om snel terug naar Noorwegen te varen (naar de warmte, groene bomen en de mogelijkheid om te wandelen zonder gevaar voor ijsberen). Maar we weten ook dat als we nu te snel terug gaan daar later spijt van krijgen ☺️🤭😅. Er is nog heel veel moois te zien hier, wordt vervolgd!!!