We hebben een heerlijke kerstvakantie samen met mijn zusje Inge, Mark, Luc, Tess en Merel. Het verslag van deze vakantie komt van Inge …..
Wat doe je als je zus een jaar in Amerika woont, en als daarmee het traditionele kerstdiner voor de hele familie in het water dreigt te vallen? Precies, dan vlieg je er naartoe voor een kerstdiner aldaar. Kerst in zonnig Florida? Daar hoefden we niet zo heel lang over na te denken.
Op zondag 24 december om 6 pm zetten wij – Mark, Inge, Luc, Tess en Merel – voet op Amerikaanse bodem in Miami. Met een huurauto storten we ons in de gekte op highway 95, met jakkerende auto’s zonder licht, en rijden we in een klein uur naar Deerfield Beach waar de familie ons opwacht met een bordje pasta. Wat zijn ze lekker bruin! We kletsen wat, maar sluiten al snel de oogjes, uiteraard met een melatonine-pil van Toine. De eerste indrukken zijn veelbelovend. Gezelligheid: check. Lekker temperatuurtje: check. Palmbomen, al dan niet met kerstlichtjes: check. Zwembad: check. Koelkast met ijs-crusher: check. Dit gaat goed komen.
Het ontbijt op eerste kerstdag: toast met cookie butter, muesli, en verse papaya! Een kopje koffie smaakt goed op het terras bij het zwembad. We bezoeken vandaag het strand – wij lopend en de kids op de fiets – en de Subway, want op een gegeven moment beginnen de maagjes natuurlijk te rommelen 😊. Verder zwemmen, paddle boarden en het kerstdiner voorbereiden. Met vijf gangen evenaren we niet de Nederlandse diners, maar het is heerlijk (Amerika en vlees!) en vreselijk gezellig. We draaien leuke muziek en hebben heel veel lol met elkaar. We genieten van onze vijf pubers, met hun eigen karakters die zich steeds verder vormen. Wat een rijk leven!
Op dinsdag maken we een tour door de omgeving langs scholen, shops en supermarkten. Eline’s school is dicht maar we zien het zwembad en krijgen een goede indruk van hoe groot die is. Grappig detail: een mega-grote parkeerplaats voor de auto’s en één klein hoekje voor maximaal 10 fietsen … Bij Marinthe’s school wordt volop getennist en we zeggen hi tegen haar prive-leraar en tennis hunk Nick. ’s Avonds eten we in een goed steakhouse aan de ICW (Inter Coastal Waterway).
Dan wordt het tijd om meer van Florida te zien! Op woensdag rijden we south west naar de Everglades (hé, weer een Subway, treft dat even) voor een coole airboat-trip door de moerassen. Gaat hard en is super leuk. We zien alligator ‘Al’ in het wild en houden daarna een kleine krokodil vast. Veel toeristen hier, maar erg de moeite waard. Het is een bizar, kaal landschap, zeker in vergelijking met de bebouwde oostkust van Florida.
Een dag later gaan we er weer op uit, richting Key Largo. Caribisch sfeertje hier, leuk! We gaan snorkelen in het azuurblauwe, heldere water. Een boot brengt ons naar het rif voor de kust. Veel vissen, wat kwalletjes, een rog en Eline ziet zelfs een haai. In dit deel van Florida zie je nog goed de schade van de hurricane. Het koraal is beschadigd, op straat liggen hopen puin die nog niet zijn opgeruimd. De bevolking krabbelt gelukkig langzaam weer op. Wij merken er verder weinig van. Het is een heerlijke, zonnige dag die we afsluiten met het eten van een lekker visje aan het strand.
Op vrijdag staat Miami op het programma. In het mondaine Miami Beach zien we een beetje art deco, enorme cruiseschepen, strand en veel palmbomen en eten we heerlijke Mexicaanse taco’s en fajitas. Op de terugweg brengen we na wat zoekwerk nog een kort bezoek aan Little Havana. Leuke dag.
Zaterdag doen we rustig aan. We fietsen een stuk en het idee is om ’s middags te gaan schieten in een gun store. We vinden er één, maar blijven hooguit een kwartier kijken naar de schietbaan, waar met enorme knallen geschoten wordt op papieren schietschijven maar ook op de hoofden van getekende mensen. Iedereen voelt zich wat unheimisch. Er heerst geen agressie maar dit gaat in onze ogen toch wat verder dan onschuldig vermaak. We gaan lekker weer naar huis en maken ons op voor een tweedaagse zeiltocht naar West Palm Beach.
Want daar vieren we Oud & Nieuw … via de ICW motoren we onder zo’n 14 bruggen door, langs kasten van huizen. Onderweg zien we een familie aandoenlijke manatees (zeekoeien)! Na ongeveer 6 uur varen in West Palm Beach aangekomen, zien we de perfecte ankerplaats: net voorbij Mar-a-Lago, het buitenverblijf van Trump, met zicht op de vuurwerkboot die daar al klaar ligt voor de het aankomende spektakel. Volgens de kaart is het hier 5 meter diep, ruim genoeg voor de SeaQuest. De kaart houdt echter geen rekening met een flinke richel van zand die zich door de getijdenstroom steeds verder ophoopt. We zitten in één klap behoorlijk vast. Vooral voor Mira is dat onprettig en we merken dat alle ‘akkefietjes’ die ze de afgelopen maanden met de SeaQuest hebben gehad niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Toine houdt zijn hoofd koel. Hij belt voor de zekerheid de Amerikaanse sleepdienst, maar op het moment dat er een uur later een bootje aan komt varen, raken we door het stijgende water ook vanzelf los. De sleepboot loodst ons naar een nieuwe ankerplek een paar honderd meter verderop. Daar liggen we nog perfecter, midden in West Palm Beach met maar een paar andere zeilboten, met zicht op kolossale jachten, lampjes en de grote vuurwerkboot met het vuurwerk bekostigd door de rijkste familie van West Palm Beach, de familie Koch. Wij liggen vlakbij het enorme huis van de familie en hebben daarmee, net als al zijn gasten, prima zicht op de enorme vuurwerkshow die om middernacht losbarst en 20 minuten aanhoudt. Een perfect begin van 2018!
Op de terugweg varen we buitenom, zeilend met een lekker windje in de rug en een zonnetje op het gezicht, wederom langs Trump met zijn US coastguard (“loopt hij daar nou over het strand?”). En alsof deze vakantie niet al perfect genoeg is geweest, zwemt een familie dolfijnen kort met ons mee en varen we langs een grote, dobberende zeeschildpad! Onze eerste zeiltocht op echte zee. Wat een fijne dag.
Vlak voor onze terugreis naar Nederland, slaat het weer om. Ook in Florida kan het af en toe koud en nat worden. Voor ons is het niet erg. We hebben nog een leuke laatste dag, met een bezoek aan een zeeschildpaddenopvang, Star Wars in een bioscoop met Business Class-ligstoelen en een 18 oz. sirloin steak in de Outback.
Het was een heerlijke kerstvakantie in Florida. Mira, Toine, Eline en Marinthe: bedankt, nog heel veel plezier en tot over een half jaar!
…. een prachtig verhaal van mijn zusje. Daar hebben we weinig aan toe te voegen, maar nog wel een paar dingen ….
De afgelopen dagen is het flink koud. Niet te vergelijken met de rest van Oost-Amerika, maar ook wij pakken er in ’the Sunshine State’ een staartje van mee met hele harde wind en koude nachten (nabij het vriespunt).
Op 31 december is Toine jarig 🎉 en krijgt hij een drone als cadeau. Een mooi speeltje waar we mooie filmpjes mee hopen te maken van o.a. onze zeiltocht het komende jaar. Best lastig om zo’n ding te besturen, dus dat is nog wel even oefenen.
De laatste week van de vakantie besteed ik als webmaster heel wat uurtjes aan het verbeteren van de website voor de Hallberg-Rassy-Rassy Connectie. Die is op 30 december 2017 live gegaan en inmiddels zijn er al 54 leden. Mocht je eigenaar zijn van een Hallberg-Rassy en je bent nog geen lid … neem een kijkje op Hallberg-Rassy Connectie 👍.
En tot slot … bij het afsluiten van het oude jaar past ook wel een terugblik op een zeiljaar met voor onze begrippen een ongewoon aantal issues met de boot. Variërend van een plotseling uitrollend anker in een woeste zee bij Scheveningen, de nachtelijke aanvaring met de weerboei, mastproblemen in Biskaje, koppelingskabel gebroken bij aankomst in Florida en een haperend gyro kompas wat leidt tot wat ongewenst initiatief van de SeaQuest in het kiezen van haar koers. En dan nog even een stevige vastloper op oudjaar met een waterdiepte verschil van 3 meter tov de kaart ?!? In Gambia, ok. Maar in Florida??? Het merkwaardige is dat ze vrijwel allemaal geen onderlinge relatie hebben. Dus, ja, ook dit hoort bij zeilen. Vaak leuk en ontspannend, soms ook gewoon gevaarlijk, pech en hard werken. We maken bij elke situatie een analyse en passen waar nodig ons zeilgedrag, risico preventie of onderhoudsprocedures aan en ‘hup, gewoon weer doorgaan’. Het vertrouwen zal weer een beetje terug moeten groeien, we zitten nu allemaal nog iets teveel op scherp tijdens het varen. Feit is wel dat als we zeilblogs van andere zeilers lezen, we wel jarenlang verwend zijn met het hebben van erg weinig problemen. Dit 2017 jaar was wel een beetje fors dus het mag komend jaar wat minder; we hebben nog zo’n kleine 5000 mijl te gaan voordat we in augustus 2018 weer in Bruinisse aanleggen 😊.
Maar eerst de komende tijd heerlijk van Florida genieten. Volgende week weer een normale week met school.